ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Κι είναι κι αυτοί 

που πνίγονται
σ’ αυτό τον κόσμο,
και τίποτε δεν τους χωρά, 
και κανείς δεν τους χορταίνει.
Λίγοι τους καταλαβαίνουν.
Οι πιο πολλοί
τους παρεξηγούν.

Ελάχιστοι υποπτεύονται
το μυστικό τους.

Άνθρωποι αντισυμβατικοί,
ασυνήθιστοι,
παράξενοι,
παράδοξοι.
Μη βολεμένοι.
Δεν θυμίζουν
τον εαυτό μας.

Είναι όμως
αγαπημένα παιδιά
του Θεού
κι αυτοί.

Που δεν μπορούν
συστήματα,
θεσμούς και τύπους,
ακόμα κι αν μυρίζουνε
λιβάνι.

Σα να ‘ρχονται
από άλλη
εποχή.

Τους βλέπω
γύρω στο 33 μ.Χ.
να περπατάνε
φιλικά
με το Χριστό
και να κοιτάνε εκστατικά
το βλέμμα
της δικής Του
αγάπης.

Της καταδεκτικής.

Από τότε, πέρασαν χρόνια...

Π.Ανδρέας Κονάνος