Ένα ντοκιμαντέρ για τον άνθρωπο.
Ιστορίες ανθρώπων από όλο τον κόσμο.
-Η ευτυχία για μας θα ήταν να έχουμε φαγητό, ένα κομμάτι γης και ένα πραγματικό μέρος για να ζήσουμε. Με ηλεκτρικό ρεύμα μέρα-νυχτα. Αυτό θα ήταν ευτυχία. Όμως κοιμόμαστε στο χώμα, χωρίς καν στρώμα, σε άχυρα. Με ρεύμα θα υπήρχε φως στη ζωή των παιδιών μου.
-Ευτυχία..είναι τα παιδιά που επιστρέφουν στο σπίτι. Η μητρική δική μου ευτυχία. Ευτυχία είναι όταν έρχεται ο άντρας μου στο σπίτι, χαμογελάει και με φιλάει μετά από 33 χρόνια παντρεμένοι. Κι αυτό είναι ευτυχία, γυναικεία. Ευτυχία είναι όταν αισθάνεσαι γιαγια αλλά ακόμα κι όταν σε φωνάζουν τα εγγόνια σου γιαγιά. Ευτυχία.
-Θυμάμαι ο πατριός μου με χτυπούσε με καλώδια, κρεμάστρες, με ξύλα κι ότι έβρισκε. Μετά από κάθε ξυλοκόπημα μου έλεγε: ‘Με πονάει περισσότερο απ’όσο πονάει εσένα. Το έκανα επειδή σ’αγαπώ’. Αυτό μου μετέδιδε λάθος μήνυμα σχετικά με το τι είναι αγάπη. Για πολλά χρόνια προκαλούσα πόνο και μετρούσα την αγάπη από το πόσο πόνο θα δέχονται οι άλλοι από μένα. Και μόνο αφότου ήρθα στην φυλακή, σ’ένα περιβάλλον που στερείται αγάπης, απέκτησα κάποια κατανόηση. Γνώρισα κάποια που μου έδωσε μια πρώτη αίσθηση τι είναι αγάπη διότι μπόρεσε και είδε πέρα από την κατάστασή μου. Και το γεγονός ότι ήμουν στην φυλακή με ισόβια καταδίκη για φόνο, όχι μόνο φόνο αλλά το χειρότερο είδος φόνου, αφού σκότωσα γυναίκα και παιδί. Ήταν η Άγκνες, η μητέρα και γιαγιά της γυναίκας και του παιδιού που σκότωσα. Ήταν εκείνη που μου έδωσε το καλύτερο μάθημα για την αγάπη. Επειδή είχε κάθε λόγο να με μισήσει και δεν το έκανε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου