“Η Εκκλησία πάει σινεμά”

 Ο διάλογος της ορθόδοξης Θεολογίας και του Κινηματογράφου

Από τα παιδικά μου χρόνια εκκινεί ετούτη η διαδρομή μου μέχρι αυτό το βιβλίο. Λάτρης της τέχνης του Κινηματογράφου αποθησαύριζα εικόνες του και μέσα από ένα σκηνοθετικό απωθημένο και την ποιητική μου ενατένιση τις μετέβαλα σε εξωτερικεύσεις ενός πιο προσωπικού ταξιδιού. Ο Xάμφρεϊ Μπόγκαρτ από νωρίς στοίχειωσε τις νύχτες μου και γέμισε την ντουλάπα του πατέρα μου με καμπαρντίνες και ρεπούμπλικες για να τις φοράω και να υποκρίνομαι αυτόν τον μοναδικό ντεντέκτιβ με έναν ιδιαίτερο κώδικα ηθικής. Χρόνια ερωτευμένος ήμουνα με κείνο το βλέμμα και τη θλίψη του Μοντγκόμερι Κλίφτ στην ταινία «Λάσπη στα αστέρια». Μέσα από τα γουέστερν σπαγγέτι του Σέρτζιο Λεόνε ο Κλίντ Ίστγουντ, αυτός ανώνυμος υπερασπιστής των απροστάτευτων, έγινε ο θεϊκός μου ήρωας.

Το κακό, όμως, παράγινε όταν είδα στο θερινό σινεμά της θείας μου Ευανθίας όπου δούλευα στο κυλικείο, το αριστούργημα του Λουκίνο Βισκόντι «Ο Ρόκκο και τα αδέλφια του». Συγκλονίστηκα. Έκανα πόσες μέρες να ηρεμήσω και να ασχοληθώ με τα μαθήματά μου. Ο γιατρός που με φέρανε δεν κατάφερε τίποτε. Ώσπου η θεία Σουλτάνα πέταξε την ιδέα να έρθει παππάς να με διαβάσει. «Το παιδί είναι σαϊλωμένο» έλεγε και ξανάλεγε. Ο παππάς φεύγοντας έβγαλε την εξήγηση πως ήμουνα σαλεμένος, πως οι ταινίες που έβλεπα μου «πήρανε τα μυαλά». «Το παιδί» αποφάνθηκε «πρέπει να πηγαίνει μόνο στην εκκλησία τις Κυριακές και να μεταλαμβάνει πιο συχνά». Έτσι μου απαγορεύτηκε κάθε επαφή με τη μαγαρισμένη αυτή τέχνη και κάθε Κυριακή την έβγαζα στο ιερό του ναού για να σηκώνω τα εξαπτέρυγα. Όμως, εγώ «διαόλου κάλτσα», τα καλοκαιρινά βράδια κατάφερνα και ξέφευγα από τον έλεγχο των γονιών μου. Γύρω στις δέκα το βράδυ όταν κοιμόντουσαν ή χαζολόγαγαν στο κρεβάτι με τις πονηριές τους, εγώ κατηφόριζα στην παραλία για να δω οτιδήποτε προλάβαινα στην οθόνη της θαυμαστής μου Τέχνης.

Αργότερα, μέσα από την ταινία του Αντρέι Ταρκόφσκι «Νοσταλγία», συνειδητοποίησα τη συγκατοίκηση Θεολογίας και Κινηματογράφου. Οι ταινίες έγιναν θεολογικά εγχειρίδια και οι θεολογικές μελέτες μου απαιτούσαν την ερμηνευτική του σινεμά. Άρχισα να αναζητάω στις ταινίες τις εκπληκτικές και ανεπαίσθητες διαδρομές της θείας παρουσίας στον κόσμο. Να συλλαβίζω τις προσευχές μου μαζί με τα πλάνα εκείνα και τις σκηνές που μου φτιάχνουν τον κόσμο μου «απ’ αρχής καινούργιας στα μέτρα της καρδιάς».

Αλήθεια από ποιο πλάνο να εκκινήσω και σε ποιο να τελευτήσω; Αχ!!!! Χριστέ μου, μη μου παραλείψεις ποτέ «τόν ἄρτον ἡμῶν τόν ἐπιούσιον», την απόλαυση να κάνω μέσα από τις ταινίες Θεολογία και μέσα από τις θεολογικές σπουδές να Κινηματογραφώ τη ζωή ΜΑΣ!!!!

Ιωάννης Βογιατζής

https://www.youtube.com/watch?v=VfrU5mfJmBA

Πηγή