Η θεωρία της μετεμψύχωσης

ΜΕΤΕΜΨΥΧΩΣΗ

    Τη θεωρία της μετεμψύχωσης την πίστευαν πολλοί αρχαίοι λαοί.

Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία, ο κόσμος είναι ένα σχολείο από το οποίο μία ψυχή θα περάσει χιλιάδες φορές.  Μετά το θάνατό της,  θα ξαναγεννηθεί σε άλλο σώμα, είτε ανδρικό είτε γυναικείο, είτε ακόμα σε κάποιο σώμα ζώου ή ακόμα και φυτού.

Οι συνθήκες της καινούργιας γένεσης εξαρτώνται από τις πράξεις της προηγούμενης ζωής. Έτσι αν κάποιος έζησε με άσχημο τρόπο, όταν θα ξαναγεννηθεί θα είναι φτωχός ή και ζώο ακόμα.    

Αποκρύπτουν όμως από τους οπαδούς τους ότι, σύμφωνα με το αρχαίο βιβλίο τους «Οι νόμοι του Μανού» που μετατρέπει τη διδασκαλία των βέδων σε κοινωνικούς νόμους, είναι πιθανότερο να μετενσαρκωθεί  κανείς σε ζώο ή δαιμονικό όν παρά σε άνθρωπο. Σ΄ αυτό το βιβλίο αναφέρεται η εξής παραβολική ιστορία: Μία χελώνα ζει στα βάθη της θάλασσας  και βγάζει το κεφάλι της έξω στην επιφάνεια κάθε εκατό χρόνια. Ένα δαχτυλίδι πλέει στην επιφάνεια των νερών. Όσο πιθανόν είναι να περάσει το κεφάλι της χελώνας μέσα από το δαχτυλίδι, άλλο τόσο είναι πιθανό και να ενσαρκωθεί ένα όν μετά το θάνατό του σε ανθρώπινο σώμα.

Στη θεωρία της μετενσάρκωσης υπάρχουν αρκετά κενά:

Όπως  α) Εάν, όπως λένε, σ΄ αυτή τη ζωή βρισκόμαστε για να πάρουμε το μάθημά μας, και να προχωρήσουμε, τότε πως γίνεται να μη θυμόμαστε τις πράξεις  για τις οποίες πληρώνουμε; Πως θα διδαχθούμε απ’  αυτές αφού δεν τις θυμόμαστε;…..

Ισχυρίζονται ότι μερικοί  «θυμούνται» τις προηγούμενες ζωές…. Αλλά μόνο αυτοί «θα πάρουν το μάθημα»;….. Τι γίνεται με τα δισεκατομμύρια των άλλων ανθρώπων… Αδυνατούν να δικαιολογήσουν αυτή την απουσία μνήμης.

       β΄) Τα μωρά που πεθαίνουν, ποιο κάρμα εκπληρώνουν με τον πρόωρο θάνατό τους; Αυτά ούτε αμείφθηκαν, ούτε  τιμωρήθηκαν, για να διορθωθούν. Δεν πρόλαβαν. Πώς θα ζήσουν στην επόμενη ζωή; Μεταφέρουν το κάρμα και από άλλες ζωές;

γ΄) Έχουν όλα τα ζώα ψυχή; Σίγουρα δεν υπήρξαν όλα άνθρωποι, που τιμωρήθηκαν από το κάρμα τους, γιατί τα ζώα είναι πάμπολλα. Πώς θα διακρίνουμε τα ζώα, που προήλθαν από ανθρώπους; Υπάρχει στο λύκο κανένα γνώρισμα που να μας φανερώνει ότι υπήρξε κάποτε άνθρωπος; Ή τι πρέπει να κάνει ο λύκος, για να επανέλθει στην ανθρωπότητα; Μήπως η ζωώδης ζωή του ασυναίσθητα τον απαλλάσσει από τις ενοχές του κάρμα;

δ΄) Όταν βοηθάς ένα τυφλό να πάει σπίτι του, έναν ανάπηρο να αλλάξει τα ρούχα του, ένα φτωχό να φάει, έναν που πνίγεται να σωθεί, κατά τη μετενσάρκωση του κάνεις κακό. Γίνεται αυτό, γιατί δεν τον αφήνεις να τιμωρηθεί εκπληρώνοντας το κάρμα του, ώστε στην επόμενη ζωή να ζήσει καλύτερα. Ο φιλάνθρωπος, υπάρχει φόβος γι’ αυτό που έκανε να συσσώρευσε αρνητικό κάρμα και να πληρώσει στην επόμενη ζωή. Μήπως σ’ αυτή τη νοοτροπία στηρίζεται η φτώχεια και η εξαθλίωση των εκατοντάδων εκατομμυρίων Ινδών;

ε΄) Όταν κάποιος γεννηθεί με κάποια ασθένεια ή ένα σωματικό ελάττωμα, προφανώς πληρώνει αμαρτίες από την προηγούμενη ζωή. Αυτός δεν είναι σωστό να πάει στους γιατρούς να θεραπευτεί; Πρέπει να δεχθεί το πρόβλημά του ως μέσο καθάρσεως και να συμφιλιωθεί μ’ αυτό; Μήπως έτσι αχρηστεύουμε την ιατρική επιστήμη και την έρευνα να εξαλειφθούν οι κληρονομικές ασθένειες;

     ζ) Αφού λένε ότι οι ψυχές μετενσαρκώνονται , και μάλιστα μέσα σε 49 ημέρες, και γίνονται ζώα, φυτά ή δαιμονικά όντα, αφού είναι τρομερά απίθανο να γίνουν ξανά άνθρωποι (ιστορία με την χελώνα), τότε με ποιες ψυχές πεθαμένων επικοινωνούν τα μέντιουμ; Με ποιους συζύγους, αδελφούς, μανάδες, παιδιά  λένε ότι επικοινωνούν τα μέντιουμ;

Άρα η θεωρία της μετενσάρκωσης έρχεται σε αντίθεση με τον πνευματισμό. Ή η μία είναι ψέμα ή η άλλη.       

Με τους Ινδουιστές και Βουδιστές έχουμε τεράστιες διαφορές. 

Η διδασκαλία του Χριστού δε συμβιβάζεται με τη θεωρία της μετενσάρκωσης. Είναι αντίθετες διδασκαλίες. Η άποψη της Ορθόδοξης Χριστιανικής Εκκλησίας είναι τελείως διαφορετική.

Ο άνθρωπος έχει αρχή αλλά όχι τέλος. Γεννιέται κάποια στιγμή του χρόνου για να ζήσει αιώνια. Μία φορά θα ζήσουμε σ’  αυτή τη ζωή. Μετά το θάνατο κάθε ψυχή κρίνεται από το Θεό και ανάλογα με τα έργα της θα κερδίσει τον παράδεισο ή όχι. Στη διάρκεια της ζωής ο Θεός δίνει πάμπολλες ευκαιρίες στον άνθρωπο να κερδίσει τον παράδεισο.

Κάποτε ο Γέροντας Παίσιος μιλώντας  σε μία ομάδα νέων για την μετεμψύχωση τους είπε: « βρέ, το καταλάβατε ότι ήρθαμε εδώ, για να δώσουμε εξετάσεις; Να πιάσουμε την πνευματική βάση, ένα πενταράκι, να κερδίσουμε τον Παράδεισο. Τώρα, γιατί εδώ δεν έχει μετεξεταστέους για Σεπτέμβρη». «Κοιτάξτε να δείτε. Η μετεμψύχωση είναι η μεγαλύτερη παγίδα του διαβόλου. Έ!, σου λέει ο άνθρωπος, αν δεν τα καταφέρω σ’ αυτή τη ζωή δεν πειράζει, θα τα καταφέρω στην άλλη. Έτσι χαλαρώνει πνευματικά. Ο διάβολος όμως ξέρει πως δεν θα υπάρξει άλλη φορά.

          +++ Μία ακόμη τεράστια διαφορά που έχουμε είναι η εξής: Οι μεν Ινδουιστές πιστεύουν ότι, όταν κανείς  φτάσει στην τελειότητα, χάνεται το πρόσωπο, δεν υπάρχει πρόσωπο, αλλά ταυτιζόμενο με τον απόλυτο Θεό, με το Βράχμαν, εξαφανίζεται. Σαν μια σταγόνα που πέφτει στον ωκεανό. Αυτό είναι το τέλος. Ένας τέτοιος άνθρωπος δε θα ξαναγεννηθεί. Παύει να υπάρχει ως πρόσωπο, γίνεται ένα με το απρόσωπο θείο.

 Οι χριστιανοί πιστεύουν ακριβώς το αντίθετο. Το ανθρώπινο πρόσωπο δεν πεθαίνει ποτέ. Υπάρχει αιώνια. Το ανθρώπινο πρόσωπο, τηρώντας τις εντολές του Χριστού, κοινωνώντας «σώμα και αίμα Κυρίου», ενώνεται  οντολογικά με το Χριστό, με το Θεό, γίνεται κατά χάριν Θεός και μ’ αυτό τον τρόπο μετέχει αιώνια στη ζωή του Θεού.