Εκεί που η πείνα σαρώνει, ο πόλεμος ακμάζει. Και τα παιδιά μυούνται στα όπλα υπό το πρόσχημα του παιχνιδιού. (από το περιοδικό "Πάντα τα Έθνη" 50/1994, α. 57)
Δεν είναι τυχαίο ότι στην "επί του όρους ομιλία" ο Χριστός ανήγγειλε ότι είναι"μακάριοι όσοι φέρνουν την ειρήνη στους ανθρώπους, γιατί αυτοί θα ονομαστούν παιδιά του Θεού" (Ματθ. 5: 9). Και η Εκκλησία αδιάκοπα μέσα στους αιώνες εύχεται "
(θεία Λειτουργία). Επί πλέον, στις μέρες μας οι εκπρόσωποι των Ορθόδοξων εκκλησιών συμμετέχουν σε διεθνείς συνάξεις για την ειρήνη και καταδικάζουν τον πόλεμο ως τρόπο επίλυσης των διαφορών.Βασικός άξονας αυτής της στάσης είναι η πεποίθηση της Εκκλησίας ότι όλοι οι άνθρωποι είναι αδέρφια και ότι το φυλετικό (και κάθε άλλο) μίσος είναι απαράδεκτο.
Οι λαοί οφείλουν να μάθουν να συνυπάρχουν δίχως να χάνουν την πολιτιστική και θρησκευτική τους ταυτότητα, αλλά και δίχως να επιθυμούν την εξόντωση όποιου διαφέρει από αυτούς. Ακόμα κι όταν ο πόλεμος εμφανίζεται ανθρωπίνως αναπόφευκτος, για τον Χριστιανό είναι πάντα γεγονός οδύνης και παραχώρησης - όχι λύση.
http://ebooks.edu.gr/modules/ebook/show.php/DSGL-C134/152/1091,4007/
ΥΛΙΚΟ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου